داستان

اولين بار وقتي شاگرد مغازه اصغر آقا بودم ديدمش. بیست و دو سالم بود و شش سال بود که اونجا کار میکردم . اون موقع ها دبیرستان میرفت و هرر روز از جلوی مغازه رد میشد.دوهفته صبح ها می امد ظهرها میرفت . دو هفته ظهرها می آمد بعد از ظهر می رفت . بهترين زمان روزم وقتي بود كه  از جلوي مغازه رد ميشد نمي دونم عاشق چيه اين دختر شده بودم . چادري بود با كفشهاي آبي. اين تمام چيزي بود كه ازش مي دونستم به اضافه اينكه ميدونستم مدرسش كجاست ولي هيچ وقت اين قدر شجاع نبودم كه تا مدرسه دنبالش برم .چند باربا فاصله دومتري از كنارش چند قدمي راه رفتم تو تخيلاتم فرض ميكردم داريم با هم راه ميريم حتي یکبار با کلی ترس و لرز ازش پرسیدم ساعت چنده؟ بدون اینکه نگاهش رو از زمین برداره گفت ببخشید ساعت ندارم و رفت.

چند ماهي همين جوري گذشت . تابستون ، فصل امتحانات كه شد رفت و امدهاش نامرتب شد روزهايي هم كه كلا نميومد تا خود ظهر حواسم به بيرون بود . تا اينكه بلاخره ديگه اصلا نيومد.امتحانا تموم شده بود . روزي صدبار به خودم فحش مي دادم ميگفتم الاغ نبايد ميذاشتي از دستت بپره ولي باز با خودم فكر ميكردم من يه مليونم ندارم زن مي خوام چكار.اهل دوست شدنم نبودم اگر هم من بودم اون نبود . محمود شاگرد ديگه ي مغازه بود با اينكه از من بزرگتر بود و زن و بچه داشت جريان رو فقط به اون گفته بودم . دوست داشتم هي سر حرف رو راه بندازم و با محمود دربارش حرف بزنم .

يكسره فكر ميكردم اگه سال آخرش تو اون مدرسه باشه چي؟ دعا ميكردم اقلا تجديد بشه تا دوباره ببينمش ولي تجديد نشده بود حتي يكبار خواستم بيست هزار تومن به محمود بدم زنشو بفرسته مدرسه آدرس خونه دختره رو برام بگيره ولي نميشد بره بگه آدرس يه دختر رو كه كفش آبي مي پوشه به من بديد.

تابستون كه تموم شد يه روز ديدمش كه داره ميره مدرسه . موتورم رو سوار شدم رفتم خونه خواهرم و جريانو بهش گفتم اونقدر هول شده بودم كه حتي خجالت نكشيدم.

.

.

.

.

هشت ماه بعد راضيه زن من بود. من وقتي عاشقش شدم اصلا نميشناختمش يعني اصلا اين اولين دختري بود كه باهاش بیشتر از ده دقیقه اون هم تو خواستگاري حرف زده بودم . کم کم یادم می آمد که محمود و خواهرم قبلا چقدر می گفتند مبادا ندیده و نشناخته کاری کنی که پشیمون بشی. از این حرفها که یادم می امد بعضی وقتها می ترسیدم ولی وقتی می دیدمش و توی صورتش نگاه می کردم هیچ چیز ترسناکی نمیدیدم .بعدها کم کم شناختمش  تا اون موقع هیچ چیزی رو اینقدر نشناخته بودم.

با پول شاگردي دخل و خرجم جور نمیشد پولی هم برای اینکه مغازه ای راه بیاندازم نداشتم . باید فکر سر و سامون دادن یه زندگی بودم که اصلا نمی خواستم با نداری شروع بشه . بچه که بودم آرزوهام خیلی بزرگتر بودن ، هر چی بزرگتر شدم آرزوهام کوچیکتر شدن.نه که نتونم ، زندگی نگذاشت . با اینکه درسم خوب بود مجبور شدم ولش کنم . حالا هم کارم رو که باز هم بد نبود باید ول میکردم .

 با قرض و قوله يه ماشين خريدم و شروع كردم به مسافر كشي . در امدم بد نبود ولي شرمندش بودم كه مسافر كشي ميكنم و آينده اي ندارم . ميدونست غصه ميخورم وقتي ميگفت:غمت نباشه كمتر خرج ميكنيم جمع ميكني يه مغازه ميزني دلم خيلي قرص ميشد ، نه به حرفش چون ميدونستم خودش هم ميدونه حالا حالا ها نميتونم چيزي جمع كنم دلم به خودش قرص ميشد كه همين جوري هم بهم راضيه.

 به جز شبهايي كه امتحان داشت تقريبا هر شب با هم ميرفتيم يه جايي . وقتي تو ماشين برام سيب پوست ميكند و تيكه تيكه بهم ميداد از خدا هيچي نمي خواستم . وقتي پيشوني شو مي بوسيدم خجالت ميكشيد و فكر كنم اون هم اون موقع از خدا ديگه هيچي نمي خواست.

بعضي شبا موقع خواب كه بهش فكر ميكردم نميدونم چه حالي ميشدم فقط ميدونم آدمي كه سر قبر مادرش نتونست گريه كنه چشماش خيس ميشد.

دوبار براش كادو كفش آبي خريدم خيلي خوشحال ميشد وقتي براش چيزي مي خريدم ولي ميگفت نخر گناه داري ميگفتم غمت نباشه.

چند روزي بود كه رنگ و رو نداشت ميگفتم بريم دكتر ميگفت نميخواد . به خاطر خرجش ميگفت نميخواد. اما يه روز تو خيابون ديگه از حال رفت ولي قبل از اينكه بيافته گرفتمش. بردمش  بيمارستان تا به اونجا برسيم به خودم بد و بيراه ميگفتم . فكر اين كه اگه من نبودم راضيه مي افتاد روي زمين يك لحظه از سرم بيرون نميرفت. دكتر براش آزمايش نوشت ، بابت مخارج دكتر و چيزاي ديگه تقريبا تمام پس اندازمو دادم . آخه بابا كه نداشت خرجشونو برادرش ميداد اون هم وضعش از من بهتر نبود از اون گذشته راضيه زن من بود .  ناراحت بود از اين همه خرج ولي ميگفتم غمت نباشه . هر وقت ميگفتم غمت نباشه احساس ميكردم بيشتراز قبل دوستش دارم.

هفته بعد نتيجه آزمايش رو كه گرفتيم معلوم شد يكي از كليه هاش كلا از كار افتاده اون يكي هم چند ماهي با دياليز كار ميكنه و بعدش از كار مي افته و تنها راه پيوند كليه ست . وقتي فهميد  .راضيه ی خجالتي بلند بلند تو بغل من گريه ميكرد.

گروه خوني مون به هم نميخورد وگر نه كليه خودمو بهش ميدادم .

رسوندمش خونشون پياده كه شد يك كلمه هم باهاش حرف نزدم و راه افتادم . از جلوي خونشون به بعد حتي به چيز ديگه اي فكر هم نكردم ،  ماشينموعصرهمون روز فروختم. دوهفته بعد راضيه با تن سالم از بيمارستان مرخص شد.

الان كارگر ساختمونم . در آمدم زياد نيست ولي شرمنده هم نيستم . الان يه دختر دارم ، اسمشو گذاشتيم آرزو . وقتي ميام خونه بدو بدو مياد ميپره تو بغلم. آرزوي ما هر روز بزرگ و بزرگتر مشيه . راضيه برام چايي ميريزه ، اگه ميوه هم داشته باشيم هنوز خودش برام پوست ميكنه.

هنوزم زياد بيرون ميريم ولي پياده .

همه چي آرومه ، من چقد خوشحالم . . . . . . . . . . .

در جواب این سوال آخری باید بگم این یارو داره واسه وبلاگش مطلب می نویسه .

من الان توی اتوبوس از بیرجند دارم به مشهد میام . اول تنها ایده ام این بود که تو اتوبوس یه پست جدید بنویسم حتی بدون هیچ مطلبی ، یه چیزی در حد سلام و احوالپرسی ولی بعدش چیزایی هم دیدم که حد اقل برای نوشتن و فرار از خواب نسیه با کمر غوز کرده تو اتوبوس مفیدن.

اتوبوس مشهد – بیرجند و بر عکس همیشه پر از سربازه و دانشجو و آدمهایی که به خاطر کارشون مسافرت میکنن ولی امشب شب عید فطره و بیشتر اتوبوس خانوادن که دارن میرن مسافرت . البته حتما میگید پس سربازا و دانشجو ها و اونایی که برای کار میرن سفر چکار میکنن ؟ که در جواب باید بگم دانشجوها هنوز ترمشون شروع نشده و اون دو گروه دیگه هم دارن میان نگران نباشید.

و اما موضوع اصلی که هدف از مسافرته . من کشف کردم بعضی ها میان مسافرت تا برن دستشویی بین راهی و روی این موضوع اصرار دارم چون اگر غیر از این بود چرا باید صف دستشویی از صف پمپ گاز شلوغ تر باشه .

بعضی ها میان مسافرت که آت و آشغال بخورن و ایشالا که اسهال شن.

بعضی ها دوست دارن به بقیه سرویس بدن و هی لبخند بزنن و با اون دمپایی های سیاه پارشون برن هی آب بیارن گویی همسفرهاشون درختهای چلاقی هستن که نیاز به آبیاری دارن( گروه درختان چلاق را با گروه مشتاق دستشویی و همچنین گروه اسهال شوندگان می توان یکی دانست ، کلا ایشان چیپس می خورند تا تشنه شوند آب می خورند تا شاششان بگیرد و دستشویی ها را پر میکنند و در بعضی موارد اسهال شده حالش را میبرند)

یک گروه هستند به مسافرت میروند تا بچه شان را کف اتوبوس بخوابانند و مردم را مجبور کنند به خاطر پیاده شدن پرش بزنند.

بعضی ها چه مسافرت بروند چه در قله خودشان باشند کلا خیلی زشتند . البته منظورم مقایسه زیبایی ذاتی نیست چون معتقدم خدا همه را زشت آفریده است اشاره من به کسانیست که به زشت بودن خود دامن میزنند. مثلا با پوست تیره و قیافه ای که از بیست و هفت متری داد میزند من چوپون هستم موهایشان را خوب بلند کرده اند و مدلهای فشن قله زده اند که سگ را بزنی نمیگذارد پشمهایش را آنطور درست کنی.

اين وسط درستترين هدف را بچه ها داشتند كه تماشاي چيزهاي جالب بود ولي ظاهرا هيچ چيز برايشان جالبتر از بالشتك بادي دور گردن من نبود .

بعضی ها هم مسافرت میروند که حرص بخورند که چرا مردم میرن دستشویی،چرا آب می خورن ، چرا چیپس میخورن ، چرا بچه شون کف اتوبوسه چرا بالشتك بادي براي بچه ها جالب است و . . .

 در نماز خانه سرراه کنار یه بنده خدایی ایستادم که فکر کنم داشت به خدا نماز یاد میداد بس که یواش و واضححح میخواند شاید هم می خواست لج خدا را در بیاورد که در این صورت او از مصادیق کلمه مغضوب علیهم است یعنی کسانی که لج خدا را در آورده اند و خدا انشا الله اژدهای داغ در گلویشان میریزد . قصدش هرچه بود موفق نشد چون من خدا را دیدم داشت خوابش میبرد برای اینکه من رفتم به نماز ایستادم با تمانینه خواندمش ، روي ماه خدا را بوسیدم و بیرون آمدم و این بنده خدا در تمام این مدت داشت سعی میکرد صاد ضاد مغضوب را با تلفظ درست بخواند ولی نمی توانست و دوباره سعی میکرد.

نام این پست را بر اساس اهمیت محتوی انتخاب کردم نه بر اساس حجم آن که اگر این طور بود باید یک چیزی مثل اهداف ملت از سفر ، تو کله بعضی ها چه میگذرد؟ و یا سفرنامه علیتاق را انتخاب میکردم به همین خاطر اسم مربوط به پاراگراف آخر است که با این وجود که فقط چهار خط است ولی بی اهمیتی اش از بقیه مطالب کمتر است .

کم کم هوا روشن شده و انگشتان من دارند میجنبند پس بیدارم و به قول کافکا مینویسم پس زنده ام.